Η απίστευτη ηλιθιότητα των λατινικών κρατών

Ο Ολαντρέου καταποντίζεται κάτω από την ασύγκριτα ανεγκέφαλη πολιτική του, όπως ο προκάτοχός του, ο Ρέντσι επιχειρεί την φωνή βοώντος μέσα στην έρημο (της αδιαλλαξίας του ιταλικού και του γερμανικού συστήματος) όπως ο προκάτοχός του, Μόντι, ο Ραχόη βαυκαλίζεται, με 25% ανεργία, ότι βγήκε από την κρίση επειδή η ισπανική οικονομία δείχνει αναπτυξιακή τροχιά, και σύσσωμη η παγκόσμια οικονομική αναλυτική κοινωνία εμπειρογνωμόνων, με Νόμπελ και όχι μόνο, καταδικάζει την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ.

Τι είχες Γιάννη; Τι είχα πάντα!

Τα τρία λατινικά και καθολικά κράτη, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία, διαθέτουν αναμεταξύ τους τον διπλάσιο πληθυσμό από τον πλειοψηφικά τευτονικό και προτεσταντικό πληθυσμό της Γερμανίας, και επίσης οι τρεις τους οικονομίες μαζί είναι διπλού μεγέθους από τον «κολοσσό» της Γερμανικής οικονομίας. Παρ’ όλα αυτά, από την αρχή της Ευρωζώνης, η Γερμανική ηγεσία έχει συστηματικά καταφέρει να επιβάλει τις εθνοκεντρικές της προτιμήσεις για την αρχιτεκτονική του ευρώ, πάντα εναντίον των προτιμήσεων των τριών λατινικών κρατών, που αποτελούν την δεύτερη, τρίτη και τέταρτη σε μέγεθος οικονομίες της
Ευρωζώνης. Γιατί αυτό? Διότι η Γερμανία στέκει ενωμένη κάτω από το λάβαρο της ιδεολογίας και της εθνικής της ανάγκης, ενώ τα άλλα τρία κράτη αδυνατούν, από την αρχή του ευρώ, να συντονίσουν τις παρόμοιες ανάγκες που έχουν για τις δικές τους οικονομίες και τις ανάγκες των δικών των λαών, αναμεταξύ τους, και να επιβάλουν και μία διαφορετική αρχιτεκτονική του ευρώ, και μία διαφορετική πολιτική στην αντιμετώπιση της κρίσης.

Ο γάμος μέσω του ευρώ, ανάμεσα στα τρία λατινικά κράτη και στην τευτονική Γερμανία ήταν και παραμένει ένας γάμος ασυμβίβαστων αντιθέσεων. Αντί τα τρία αυτά κράτη να αντιληφθούν πλήρως τα κοινά σημεία που χαρακτηρίζουν τις δικές τους οικονομίες και τις δικές τους κοινωνίες, και να ενωθούν σε συνασπισμό ώστε να φτειάξουν ένα ευρώ που να βοηθάει τους δικούς τους λαούς, υπέκυψαν, το καθένα χωριστά στις προτιμήσεις της Γερμανίας. Γιατί έγινε και συνεχίζεται να γίνεται αυτό; Διότι αφενός οι ηγεσίες των τριών αυτών κρατών εστιάζουν την προσοχή τους στην εσωτερική διαφθορά των πολιτικών των συστημάτων, αντί να εστιάζουν τις δυνάμεις τους σε πολύτιμες, αναγκαίες γεωπολιτικές συνεργασίες αναμεταξύ τους. Και από την άλλη μεριά, η Γερμανία, εμψυχωμένη από την πολυπόθητη ένωσή της πριν μία γενεά, διανύει μία περίοδο απίστευτης ακμής, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ενωμένη πολιτική και εθνική συνείδηση σε μία ιδεολογία και σε ένα γεωπολιτικό στόχο που αρμόζει στον τευτονικό και προτεσταντικό εθνικό χαρακτήρα.

Έτσι έχουμε μία δυνατή Γερμανία να επιβάλει την ιδεολογία και την εθνική της ανάγκη στα άλλα τρία κράτη, των οποίων οι πολιτικές τους ηγεσίες είναι χαμένες μέσα στην διαφθορά των εσωτερικών πολιτικών των συστημάτων.

Αυτή η τεράστια ασυμφωνία εθνικών χαρακτήρων, εθνικών οικονομιών και εθνικών κοινωνικών προτιμήσεων, ανάμεσα στην Γερμανία και στα τρία λατινικά κράτη έχει συζητηθεί και επισημανθεί επανειλημμένα από πολλούς αναλυτές. Στα λατινικά κράτη η οικογένεια έχει την προτεραιότητα. Στην Γερμανία η εθνική, κρατική ηγεσία. Στα λατινικά κράτη, το σπίτι, η εστία της οικογένειας είναι το πρώτο αναγκαίο αγαθό, και για αυτό έχουν και τα τρία αυτά κράτη τεράστια ποσοστά ιδιοκτησίας. Στην Γερμανία, το αναγκαίο αγαθό είναι η εργασία, και για αυτό λιγότερο από τον μισό πληθυσμό των Γερμανών κατοικούν σε δικό τους σπίτι, και αυτό συνήθως είναι χρεωμένο, ενώ οι ταμιευτικές τους καταθέσεις είναι πολύ υψηλές. Στα λατινικά κράτη η καλή ζωή εντός της οικογένειας είναι το πιο πολύτιμο αγαθό, για τον Γερμανό η τίμια υποταγή στους τίμιους νόμους του κράτους είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Για την Γερμανία, η απόλυτη αφοσίωση στην παραγωγή τέλειων προϊόντων προς κατανάλωση είναι το ιδανικό, στα λατινικά κράτη η άνετη κατανάλωση προϊόντων που βοηθάνε να ζει κανείς καλά, είναι το ιδανικό. Και τα τέσσερα κράτη θέλουν το κοινωνικό κράτος, αλλά μόνο οι Γερμανοί δέχονται να υπακούσουν τους κανόνες του δικού τους κράτους, ενώ οι λαοί των λατινικών κρατών, έχουν τις δικιές τους ιδέες για την πολιτική, οι οποίες συχνά βρίσκονται σε αντιπαράθεση με την πολιτική ηγεσία. Εν κατακλείδι, ο Λατίνος πιστεύει στην οικογένεια του, ο Γερμανός στο κράτος του.

Όλα τα παραπάνω είναι κλισέ τα οποία έχουν μία σοβαρή βάση, αλλά φυσικά δεν ζωγραφίζουν κάθε ένα Λατίνο και κάθε ένα Γερμανό χωριστά

Ερχόμαστε τώρα στο ευρώ και στην αρχιτεκτονική του. Σε αυτό το θέμα μία τεράστια διαφορά είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της εμπεδωμένης αρχιτεκτονικής ανισότητας της Ευρωζώνης, αλλά και της εξίσου άνισης αντιμετώπισης της ευρωκρίσης, η οποία καταστρέφει βασικά σχεδόν όλα τα ευρωκράτη, λιγότερο ή περισσότερο, και αντιθέτως ενδυναμώνει αποκλειστικά, σχεδόν, την Γερμανία.

Αυτή η τεράστια διαφορά έγκειται στην απλησίαστη υπεροχή της γερμανικής παραγωγικής οικονομίας, πλαισιωμένη, και λίαν ενισχυμένη από μία ιδιαιτέρως αποτελεσματική γεωπολιτική στρατηγική της Γερμανικής ηγεσίας. Μόνο ένα στοιχείο είναι αρκετό να ζωγραφίσει κανείς αυτήν την ανυπέρβλητη υπεροχή της Γερμανικής παραγωγικής (εν αντιθέσει με την χρηματοπιστωτική) οικονομίας. Εδώ και μερικά χρόνια, η Γερμανία συναγωνίζεται και υπερτερεί της Κίνας σε μέγεθος των ετήσιων εξαγωγών. Μιλάμε δηλαδή ότι τα γερμανικά προϊόντα των 80 εκατομμυρίων Γερμανών, όπου ο μέσος Γερμανός εργαζόμενος πληρώνεται ίσως και δεκαπλάσια από τον μέσο Κινέζο εργαζόμενο, υπερτερούν σε εξαγωγές στην υπόλοιπη υφήλιο, σε απόλυτο ετήσιο μέγεθος, του σύνολου των εξαγωγών από την Κίνα του ενός και βάλε δισεκατομμυρίου Κινέζων. Δηλαδή, εάν υπολογίσουμε το δεκαπλάσιο κόστος εργασίας και το δεκαπλάσιο αριθμό Κινέζων εργαζομένων, βλέπουμε ότι η Γερμανική ποιοτική υπεροχή των εξαγωγικών προϊόντων της, που μεταφράζεται άμεσα σε πωλήσεις ανά την υφήλιο, υπολογίζεται στο εκατονταπλάσιο της ανταγωνιστικότητας των Κινεζικών προϊόντων.

Όταν λοιπόν η Γερμανία συντρίβει σε ανταγωνισμό την αναγνωρισμένα αναδυόμενη υπερδύναμη της υφηλίου, η οποία προορίζεται να υπερσκελίσει τις ΗΠΑ σε λίγο καιρό σαν το κολοσσό της Παγκόσμιας οικονομίας, φαντάζεται κανείς πόσο η Γερμανία υπερτερεί, από τον πρώτο βήμα των οικονομιών των τριών λατινικών κρατών. Οι αριθμοί των οικονομιών των ευρωκρατών κράζουν αυτήν την τρομερή ανισότητα από την πρώτη μέρα της ιστορίας του ευρώ, και έως την σημερινή. Αυτή η απίστευτη ανισότητα της ανταγωνιστικότητας των διαφόρων οικονομιών, είναι ο καρκίνος της Ευρωζώνης, λόγω ακριβώς της αρχιτεκτονικής της, που αρνείται, γιατί η Γερμανία δεν το επιτρέπει, να συνυπολογιστεί αυτή η ανισότητα στην αρχιτεκτονική. Τέλειο ήταν το τέχνασμα να πωληθεί στους λαούς της Ευρωζώνης ο μύθος ότι όλοι πρέπει να γίνουν ανταγωνιστικοί απέναντι στους άλλους. Αυτός ο μύθος παραβλέπει το αυτονόητο, ότι η διαφορά ανταγωνιστικότητας είναι τόσο τεράστια που μόνο πολλαπλές γενεές μπορούν να μειώσουν την διαφορά, και μόνο ένα και όταν όλοι οι λαοί αποφασίσουν ότι θέλουν να ζούνε και να σκέπτονται όπως οι Γερμανοί. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.

Αντιθέτως, η Γερμανία επέβαλε από την πρώτη στιγμή, την πλήρη αδιαφορία αυτής της ανισότητας, και τα πανηλίθια λατινικά κράτη, για λόγους εθνικού εγωισμού, και διεφθαρμένων πολιτικών συστημάτων, αποδέχθηκαν αυτήν  την πολιτική, που βασικά καταδικάζει τις υπόλοιπες οικονομίες του ευρώ, σε βραδύτερους ή ταχύτερους ρυθμούς οικονομικής και γεωπολιτικής αποδυνάμωσης, και την Γερμανία σε αντίστοιχη οικονομική και γεωπολιτική κυριαρχία.

Ο μόνος τρόπος να ευδοκιμήσει αυτός ο άνισος γάμος ανάμεσα στην Γερμανία και στα υπόλοιπα ευρωκράτη, είναι να συνυπολογιστούν στις συνθήκες του ευρώ υποχρεωτικές μεταφορές κεφαλαίου από την Γερμανία στα υπόλοιπα κράτη, κάτι που η Γερμανία έσπευσε να αποκλείσει συνάπτοντας συμπληρωματικά αρθράκια στις ευρωσυνθήκες που απαγορεύουν ακριβώς αυτό, την μεταφορά πλούτου, σε μορφή κεφαλαίου από κράτος σε κράτος. Και έτσι διατηρείται ο καρκίνος που καταστρέφει το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης.

Αντιθέτως, όπως έχει επιβληθεί μέσω συνθηκών, η υποχρέωση της λιτότητας, δηλαδή περιορισμοί σε ελλείμματα εθνικών προϋπολογισμών, και δημοσίου χρέους, επιβάλλεται να υπάρχουν παρόμοιοι περιορισμοί στα ελλείμματα και πλεονάσματα τρεχουσών πληρωμών ανάμεσα στα ευρωκράτη, το καθένα χωριστά. Δηλαδή, όταν στο τέλος τους έτους, η Γερμανία δείχνει εμπορικό πλεόνασμα ενός δισεκατομμυρίου ευρώ στις συναλλαγές με την Ελλάδα, π.χ., να υπάρχει η αυτόματη υποχρέωση να μεταφέρεται ένα δισεκατομμύριο ευρώ επενδυτικής αναπτυξιακής υποστήριξης από την Γερμανία στην Ελλάδα μέσα στο επόμενο έτος. Αυτή η μεταφορά μπορεί να γίνεται με δύο τουλάχιστον τρόπους. Ο ένας θα είναι εθελοντικός. Να δημιουργούνται ειδικές συνθήκες ώστε γερμανικές επιχειρήσεις να δέχονται να επενδύσουν ποσά στην Ελλάδα, με δελέασμα σημαντικών μακροχρόνιων φορολογικών απαλλαγών ώστε οι επιχειρήσεις να δημιουργούν εστίες παραγωγής στην Ελλάδα, και φυσικά θέσεις εργασίας. Ο δεύτερος τρόπος θα είναι υποχρεωτικός από το κράτος του πλεονάσματος, και θα είναι η υποχρέωση της Γερμανικής Τράπεζας, να συμπληρώνει το ποσό που χρειάζεται να μεταφερθεί στην Ελλάδα, που υπολείπεται εάν δεν υπάρχουν αρκετές ιδιωτικές πρωτοβουλίες γερμανικών επιχειρήσεων σε ένα συγκεκριμένο έτος, με ένα άμεσο αναπτυξιακό δάνειο στο ελληνικό κράτος, υπό αυστηρές συνθήκες, και ως προς την χρησιμοποίηση αυτού του δανείου, αλλά και ως προς τις συνθήκες συντήρησης και αποπληρωμής του δανείου, έτσι ώστε και ο πιστωτής να μην χάνει τα λεφτά του, αλλά και να μην πέφτει θύμα τοκογλυφικής εκμετάλλευσης ο χρεώστης.

Ο κεντρικός αντικειμενικός σκοπός αυτής της αυστηρής και απόλυτα αναγκαίας αλλαγής στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, είναι να ισορροπεί ο πλούτος ανάμεσα στα κράτη του ευρώ, κάθε έτος, υποχρεωτικά, μέσω αυτών των εθελοντικών και μη μεταφορών επενδυτικού κεφαλαίου, έτσι ώστε όλα τα κράτη να πλουτίζουν σαν σύνολο, και το κάθε ένα χωριστά. Με αυτό τον τρόπο, και η οικονομία της Ευρωζώνης θα ανθεί διότι οι δυνατότητες σημαντικής κατανάλωσης θα μοιράζονται σε όλα τα κράτη και σε όλους τους λαούς, και, φυσικά, η ενισχυμένη κατανάλωση θα συνεχίζει να ανυψώνει και να προωθεί την παραγωγική οικονομία της Ευρωζώνης, σε όλα τα κράτη και για όλους τους λαούς.

Και εάν καταλήξει η Ευρωζώνη να μετατραπεί σε μία τεράστια καταναλωτική αγορά αποκλειστικά Γερμανικών προϊόντων, δε νομίζω ότι κανένας Ευρωπαίος θα είχε κανένα πρόβλημα με αυτήν την κατάσταση, εφόσον ο κάθε Ευρωπαίος, σε κάθε χώρα, θα είχε μία σταθερή δουλειά και αρκετό εισόδημα για να καταναλώνει τα Γερμανικά προϊόντα, όπως κάνουμε όλοι, ήδη, με μερικές γερμανικές πολυεθνικές επιχειρήσεις.

Αυτό το σχέδιο αλλαγής της αρχιτεκτονικής του ευρώ πρέπει να συμφωνήσουν τα τρία λατινικά κράτη, μεταξύ τους, και μετά να επιβάλουν αυτήν την αλλαγή στην Γερμανία, με το βάρος του διπλού πληθυσμού που έχουν αναμεταξύ τους, και του διπλού μέγεθους των τριών οικονομιών τους. Αυτό είναι το μεσοπρόθεσμο σχέδιο. Το άμεσο σχέδιο, φυσικά, είναι η άμεση ανατροπή της καταστροφικής πολιτικής λιτότητας, και συμπλήρωση της, η ακόμα καλύτερα αναπλήρωσή της, με ένα τεράστιο αναπτυξιακό πρόγραμμα. Μόνο η Γαλλία του χαζού Ολάντ, η Ιταλία του ανήμπορου Ρέντσι, και η Ισπανία του αλαζόνα ιδεολόγου, Ραχόη, με τις σοβαρές κατηγορίας προσωπικής διαφθοράς που έχει στην πλάτη του, μπορούν να αποτρέψουν την καταστροφή του ευρώ, και μόνο εάν ενώσουν τις φωνές τους σε μία και τα συμφέροντα των λαών των σε ένα βασικό και αντίθετο του συμφέροντος του Γερμανικού λαού.

Πηγή:www.reporter.gr - ΝτίνοςΚουτσολιούτσος