Ως στέλεχος εταιρείας στον τομέα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού (σε μία προηγούμενη ζωή), με έχουν καλέσει ουκ ολίγες φορές σε ημερίδες ηγεσίας και σε σεμινάρια εκπαίδευσης. Πρέπει ωστόσο να πω ότι ήταν και δική μου επιθυμία να είμαι εκεί. Πίστευα πως η κάθε νέα ημερίδα ή το κάθε καινούργιο σεμινάριο μου παρείχε γνώσεις σχετικά με την ηγεσία και τη μαγεία της δημιουργίας ομάδας, που δεν θα μπορούσα ποτέ να αποκτήσω μόνη μου. Σε μεγάλο βαθμό, έκανα λάθος.
Και ιδού το πρόβλημα με την εκπαίδευση της ηγεσίας: μοιράζουμε εργαλεία και τεχνικές χωρίς να συζητάμε ποιο ακριβώς είναι το θέμα. Οι άνθρωποι που εργάζονται μαζί έχουν προσωπικότητες που «συγχωνεύονται» ή συγκρούονται όπως τα κύματα στον ωκεανό. Η σύγκρουση μπορεί να προκαλέσει ένταση. Εάν δεν γίνει σωστή διαχείριση αυτής της έντασης, θα έρθει στην επιφάνεια στο χώρο εργασίας με τη μορφή διαπληκτισμού, μάχης αρμοδιοτήτων, πολιτικής ίντριγκας, προσβολής και απώλειας παραγωγικότητας. Ωστόσο, όσοι εκπαιδεύουν τους νέους ηγέτες συχνά αποφεύγουν να χτυπήσουν κατά μέτωπον αυτά τα προβλήματα και δίνουν λύσεις λέγοντας: «Ορίστε μερικές συμβουλές για να δοκιμάσετε». Δεν χρειάζεται διδακτορικό στην οργανωσιακή ψυχολογία για να συζητήσει κανείς ανοιχτά γύρω από το θέμα του φόβου και της εμπιστοσύνης στη δουλειά.
Μπορούμε να έχουμε τέτοιες συζητήσεις. Πρέπει απλά να σταματήσουμε να κλεινόμαστε στο καβούκι μας για μεγάλο διάστημα και να θυμόμαστε πως πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά εργαζόμενοι.
Όλα τα μαθήματα ηγεσίας που έχω παρακολουθήσει βασίζονται στην ιδέα πως οι ηγέτες επιτελούν ένα εντελώς διαφορετικό έργο από τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό την εποπτεία τους. Μόνο οι επικεφαλής ή οι υποψήφιοι επικεφαλής βρίσκονταν πάντα μέσα σε εκείνες τις αίθουσες. Γιατί; Μήπως υπάρχει κάτι μαγικό που διαφοροποιεί τους ηγέτες από τους υπόλοιπους εργαζόμενους; Φυσικά. Κάποιος υψηλόβαθμος τους… «κρέμασε» μια ταμπέλα που λέει «έχεις το χρίσμα». Αυτή είναι η μόνη διαφορά και το μόνο που μετράει σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα. Ας μην ξεχνάμε πως αυτό που έχει σημασία για το προσδιορισμένο εκ των άνωθεν στάτους ηγεσίας, είναι πως παρέχει πρόσθετη εξουσία στο πρόσωπο που χρίζεται ηγέτης. Αυτή η εξουσία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το φόβο όπως στο: «Πρέπει να φοβόσαστε μην του μπείτε στο μάτι γιατί μπορεί να σας απολύσει».
Αυτό κυριαρχεί τόσο στην εκπαίδευση ηγεσίας όσο και στην ηγεσία μιας επιχείρησης. Αν εξέλειπε ο φόβος από τον συνδυασμό, θα λέγαμε στους εργαζόμενους: «Κοιτάξτε, η Janice είναι επικεφαλής της ομάδας γιατί ξέρει τι συμβαίνει και βρίσκεται εδώ κάποιο διάστημα. Ωστόσο, κάθε ένας από εσάς είναι υπεύθυνος. Χρησιμοποιήστε την κρίση σας. Η Janice δεν μπορεί να σας απολύσει -αυτό θα καταστήσει πολύ εύκολο για εκείνη να χρησιμοποιήσει την εξουσία της στους εργαζόμενους για να συμφωνούν πάντα μαζί της. Χρειαζόμαστε τις καλές ιδέες του καθενός σε όποιο βαθμό κι αν αξίζουν αυτές. Αλλά χρησιμοποιήστε την Janice ως ένα μέσο και έναν οδηγό, επειδή ξέρει καλά την εταιρεία και είναι πολύ καλός ακροατής».
Τι θα συνέβαινε αν αυτό ήταν το μήνυμα προς τους εργαζόμενους, αντί του: «Το άτομο που σας προσέλαβε έχει απόλυτη εξουσία πάνω στη δουλειά σας εδώ και ως εκ τούτου συμπεριφερθείτε ανάλογα». Γνωρίζουμε ότι οι πραγματικοί ηγέτες χρησιμοποιούν περισσότερο την επιρροή τους παρά την εξουσία τους για να επιτύχουν τους στόχους τους, αλλά εξακολουθούμε να διευθύνουμε τις επιχειρήσεις μας σαν να μην συναντήσαμε ποτέ έναν ηγέτη που να εμπνέει εμπιστοσύνη και να ασκεί επιρροή. Ίσως πολλοί από τους σημερινούς ηγέτες των επιχειρήσεων να μην έχουν συναντήσει. Όπου και αν ρίξουμε το βλέμμα μας παρατηρούμε φοβισμένους, μικροπρεπείς γραφειοκράτες, χωρίς φαντασία ή σπίθα ηγετικές ομάδες. Πηγαίνουν σε μαθήματα εκπαίδευσης ηγεσίας όπου μόνο οι επονομαζόμενοι ηγέτες γεμίζουν την αίθουσα. Οι εργαζόμενοι που πραγματικά κάνουν τη δουλειά δεν φαίνονται πουθενά. Προφανώς τα μαγικά μυστικά της ηγεσίας δεν είναι για τα μάτια και τα αυτιά των κοινών εργαζόμενων. Τι θέλει να μας πει αυτή η αποκλειστικότητα;
Δεν χρειάζεται να υπηρετούμε αυτό το γραφειοκρατικό στυλ πια. Η γενιά της ανθρώπινης εργασίας είναι εδώ, παρούσα. Η τεχνολογία και η παγκόσμιες αγορές φωνάζουν αυτή την πραγματικότητα. Οι καλύτεροι άνθρωποι δεν θα παίξουν αυτό το ξεπερασμένο παιχνίδι. Δεν θα υποκύψουν σε έναν υποκινούμενο από τον φόβο πολιτισμό και να τον ευλογούν για αυτό. Χαράζουν τον δρόμο για εμάς τους υπόλοιπους, έξω από το «κουτί» και μέσα σε μια ανθρώπινη εργασία.
Αρθρο της Liz Ryan : ειδική σε ζητήματα εργασίας και πρώην εκτελεστικό στέλεχος HR της Fortune 500.
Πηγή :capital.gr-Bloomberg
Μπορούμε να έχουμε τέτοιες συζητήσεις. Πρέπει απλά να σταματήσουμε να κλεινόμαστε στο καβούκι μας για μεγάλο διάστημα και να θυμόμαστε πως πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά εργαζόμενοι.
Όλα τα μαθήματα ηγεσίας που έχω παρακολουθήσει βασίζονται στην ιδέα πως οι ηγέτες επιτελούν ένα εντελώς διαφορετικό έργο από τους ανθρώπους που βρίσκονται υπό την εποπτεία τους. Μόνο οι επικεφαλής ή οι υποψήφιοι επικεφαλής βρίσκονταν πάντα μέσα σε εκείνες τις αίθουσες. Γιατί; Μήπως υπάρχει κάτι μαγικό που διαφοροποιεί τους ηγέτες από τους υπόλοιπους εργαζόμενους; Φυσικά. Κάποιος υψηλόβαθμος τους… «κρέμασε» μια ταμπέλα που λέει «έχεις το χρίσμα». Αυτή είναι η μόνη διαφορά και το μόνο που μετράει σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα. Ας μην ξεχνάμε πως αυτό που έχει σημασία για το προσδιορισμένο εκ των άνωθεν στάτους ηγεσίας, είναι πως παρέχει πρόσθετη εξουσία στο πρόσωπο που χρίζεται ηγέτης. Αυτή η εξουσία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το φόβο όπως στο: «Πρέπει να φοβόσαστε μην του μπείτε στο μάτι γιατί μπορεί να σας απολύσει».
Αυτό κυριαρχεί τόσο στην εκπαίδευση ηγεσίας όσο και στην ηγεσία μιας επιχείρησης. Αν εξέλειπε ο φόβος από τον συνδυασμό, θα λέγαμε στους εργαζόμενους: «Κοιτάξτε, η Janice είναι επικεφαλής της ομάδας γιατί ξέρει τι συμβαίνει και βρίσκεται εδώ κάποιο διάστημα. Ωστόσο, κάθε ένας από εσάς είναι υπεύθυνος. Χρησιμοποιήστε την κρίση σας. Η Janice δεν μπορεί να σας απολύσει -αυτό θα καταστήσει πολύ εύκολο για εκείνη να χρησιμοποιήσει την εξουσία της στους εργαζόμενους για να συμφωνούν πάντα μαζί της. Χρειαζόμαστε τις καλές ιδέες του καθενός σε όποιο βαθμό κι αν αξίζουν αυτές. Αλλά χρησιμοποιήστε την Janice ως ένα μέσο και έναν οδηγό, επειδή ξέρει καλά την εταιρεία και είναι πολύ καλός ακροατής».
Τι θα συνέβαινε αν αυτό ήταν το μήνυμα προς τους εργαζόμενους, αντί του: «Το άτομο που σας προσέλαβε έχει απόλυτη εξουσία πάνω στη δουλειά σας εδώ και ως εκ τούτου συμπεριφερθείτε ανάλογα». Γνωρίζουμε ότι οι πραγματικοί ηγέτες χρησιμοποιούν περισσότερο την επιρροή τους παρά την εξουσία τους για να επιτύχουν τους στόχους τους, αλλά εξακολουθούμε να διευθύνουμε τις επιχειρήσεις μας σαν να μην συναντήσαμε ποτέ έναν ηγέτη που να εμπνέει εμπιστοσύνη και να ασκεί επιρροή. Ίσως πολλοί από τους σημερινούς ηγέτες των επιχειρήσεων να μην έχουν συναντήσει. Όπου και αν ρίξουμε το βλέμμα μας παρατηρούμε φοβισμένους, μικροπρεπείς γραφειοκράτες, χωρίς φαντασία ή σπίθα ηγετικές ομάδες. Πηγαίνουν σε μαθήματα εκπαίδευσης ηγεσίας όπου μόνο οι επονομαζόμενοι ηγέτες γεμίζουν την αίθουσα. Οι εργαζόμενοι που πραγματικά κάνουν τη δουλειά δεν φαίνονται πουθενά. Προφανώς τα μαγικά μυστικά της ηγεσίας δεν είναι για τα μάτια και τα αυτιά των κοινών εργαζόμενων. Τι θέλει να μας πει αυτή η αποκλειστικότητα;
Δεν χρειάζεται να υπηρετούμε αυτό το γραφειοκρατικό στυλ πια. Η γενιά της ανθρώπινης εργασίας είναι εδώ, παρούσα. Η τεχνολογία και η παγκόσμιες αγορές φωνάζουν αυτή την πραγματικότητα. Οι καλύτεροι άνθρωποι δεν θα παίξουν αυτό το ξεπερασμένο παιχνίδι. Δεν θα υποκύψουν σε έναν υποκινούμενο από τον φόβο πολιτισμό και να τον ευλογούν για αυτό. Χαράζουν τον δρόμο για εμάς τους υπόλοιπους, έξω από το «κουτί» και μέσα σε μια ανθρώπινη εργασία.
Αρθρο της Liz Ryan : ειδική σε ζητήματα εργασίας και πρώην εκτελεστικό στέλεχος HR της Fortune 500.
Πηγή :capital.gr-Bloomberg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου