Όταν το 1993 άνοιξα το πρώτο γραφείο της DDB στη Σόφια της Βουλγαρίας, οι μεν Αμερικάνοι συνέταιροί μας, οι οποίοι και με παρότρυναν, ήθελαν να μάθουν αν στους δρόμους κυκλοφορούν τανκς, οι δε Έλληνες φίλοι και συνάδελφοι με κοιτούσαν με απορία.
«Τι τα θες τα Βαλκάνια. Μια χαρά δεν είμαστε εδώ; Είσαι τρελός που σηκώνεσαι τα χαράματα και πετάς με Tupolev και Antonov? Αυτοί εκεί έχουν να φάνε;» και άλλα πολλά τέτοια, γραφικά, που αποτύπωναν ανάγλυφα την νοοτροπία της εποχής. Μια εποχής ευημερίας για την Ελλάδα με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης, γεμάτα τα μπουζούκια, πούρα, Χρηματιστήριο που έπαιρνε την ανιούσα, βολέματος και εφησυχασμού.
Ενώ λοιπόν πιστεύω ότι η εξωστρέφεια είναι επακόλουθο ανέχειας, όπως πχ την περίοδο που διανύουμε ΤΩΡΑ, που η χώρα δεν παράγει αρκετό πλούτο για να μας συντηρήσει όλους, τότε, το 1993, η εξωστρέφεια στον δικό μου Κλάδο, τη Διαφήμιση, μου συνέβη κατά τύχη. Λίγο οι ξένοι συνέταιροι που με παρότρυναν, λίγο η δική μου τρέλα να διοικώ μια άλλη Χώρα, με οδήγησαν στην
«Τι τα θες τα Βαλκάνια. Μια χαρά δεν είμαστε εδώ; Είσαι τρελός που σηκώνεσαι τα χαράματα και πετάς με Tupolev και Antonov? Αυτοί εκεί έχουν να φάνε;» και άλλα πολλά τέτοια, γραφικά, που αποτύπωναν ανάγλυφα την νοοτροπία της εποχής. Μια εποχής ευημερίας για την Ελλάδα με γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης, γεμάτα τα μπουζούκια, πούρα, Χρηματιστήριο που έπαιρνε την ανιούσα, βολέματος και εφησυχασμού.
Ενώ λοιπόν πιστεύω ότι η εξωστρέφεια είναι επακόλουθο ανέχειας, όπως πχ την περίοδο που διανύουμε ΤΩΡΑ, που η χώρα δεν παράγει αρκετό πλούτο για να μας συντηρήσει όλους, τότε, το 1993, η εξωστρέφεια στον δικό μου Κλάδο, τη Διαφήμιση, μου συνέβη κατά τύχη. Λίγο οι ξένοι συνέταιροι που με παρότρυναν, λίγο η δική μου τρέλα να διοικώ μια άλλη Χώρα, με οδήγησαν στην