Πριν από τρεις μήνες ακριβώς,
με αφορμή ένα ρεπορτάζ της «Οικονομικής Καθημερινής» για λευκά τυριά που
πωλούνται σε τρίτες χώρες και φέρουν επωνυμίες όπως «Φέτα Τασμανίας», στο
ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της εφημερίδας έφτασε η επιστολή μιας αναγνώστριας, που
τον τελευταίο χρόνο ζει και εργάζεται στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Η Ε.Κ. τόνιζε ότι αν και η ίδια, αλλά και οι περισσότεροι Ελληνες
που ζουν στα ΗΑΕ θα ήθελαν να τρώνε ελληνική φέτα, δυστυχώς στα καταστήματα
βρίσκουν μόνο «φέτα Τασμανίας» και «φέτα Αιγύπτου» και ο μόνος τρόπος να
καταναλώσουν πραγματική φέτα είναι να τους στείλουν οι συγγενείς τους ντενεκέ
από την Ελλάδα. Σκηνές, αν μη τι άλλο, που παραπέμπουν στα καλάθια με τα
αγροτικά προϊόντα και τα αυγά που έστελναν κάποτε οι συγγενείς από το χωριό σε
αυτούς που είχαν μεταναστεύσει στα αστικά κέντρα.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις που
δραστηριοποιούνται στον κλάδο τροφίμων επιδιώκουν να αλλάξουν το σκηνικό και να
κάνουν αισθητή την παρουσία τους στις χώρες της ευρύτερης περιοχής της Μέσης
Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Αυτή η αναθεώρηση της στρατηγικής δεν προέκυψε
φυσικά ύστερα από... συλλογική επιφοίτηση, αλλά κατά την